Horizon Forbidden West to świat pełen kontrastów. Nie ma znaczenia, że świat umiera, a Aloy jest jedyną osobą, która może go uratować – bo w międzyczasie kucharz potrzebuje jajek, czyjś ojciec zaginął, a hałaśliwy Thunder Jaw zagraża małej wiosce. “Zakazany Zachód” mógł zostać zakazany tylko dlatego, że tak bardzo polega na jednej osobie.
Najnowszy Horizon oczywiście opiera się na tym, co oferowało Horizon Zero Dawn – otwartym świecie wypełnionym zadaniami, które przyciągają uwagę, mocną historią postapokaliptycznego życia, dinozaurami-robotami i technologicznymi tajemnicami. Pojawiała się przy tym obawa, że sequel może wydawać się już zbyt znajomy, po prostu przeniesiony na nową mapę – na szczęście obawy okazały się być płonne. Mimo tych samych ram i podstawowej mechaniki rozgrywki, Horizon: Forbidden West to tak naprawdę ewolucja, kolejny model tej samej mechanicznej bestii.
Misje
Niezależnie od tego, czy każda nasza kolejna misja jest małym zleceniem czy też dużą misją fabularną, każda z nich ma dodatkową głębię. To, czego można by się spodziewać po prostym zadaniu dostarczenia czegoś, zawsze jest czymś więcej, a osoba, którą początkowo uważałeś za przypadkową postać, staje się powracającym ulubieńcem, którego desperacko chcesz zobaczyć w innym miejscu.
Podczas gdy w oryginalnej grze była zaledwie garstka zapadających w pamięć postaci, Guerrilla sprawiło, że każda osoba, z którą wchodzisz w interakcję w sequelu, jest wyjątkowa i interesująca. Niezależnie od czasu spędzonego z dowolnym NPC, każdy z nich ma odrębną osobowość, skrawek historii i interesujący plot-twist. Jest tu również ciekawy wachlarz różnorodności, w tym osoby niebinarne i postacie niepełnosprawne, co jest interesującą nowinką w świecie opanowanym przez plemiona.
Detale
Drobne akcenty również robią różnicę, kiedy na przykład widzicie, że każdy na obszarach pustynnych wyraźnie lśni od potu, a prawdopodobnie najlepsze przechwytywanie twarzy w grach do tej pory pozwala ożywić każde spojrzenie i uśmieszek. Jest tu o wiele więcej humoru i człowieczeństwa niż w Zero Dawn, a wszystko to zwiększa poczucie więzi ze światem i jego mieszkańcami.
Robotyczni ulubieńcy
Nawet powracającym elementom rozgrywki nadano więcej osobowości. Żyrafy powracają jako sposób na odblokowanie gigantycznej mapy i są rozmieszczone w różnych punktach Zakazanego Zachodu. W oryginalnej grze jednak sztuczka polegała na tym, jak dostać się do ich głów, aby zhakować ich wiedzę geograficzną. Tym razem każde z majestatycznych stworzeń otrzymuje własne małe dziwactwo. Również starożytne fabryki robotów, które trzeba zhakować, aby uzyskać możliwość przejęcia kontroli nad dinozaurami, wymagają innego podejścia. Barwniki i farby do twarzy można odblokować, aby jeszcze bardziej dostosować Aloy, Ponad to, nad większą liczbą maszyn niż wcześniej można przejąć kontrolę. Pomaga to zróżnicować podejście do walki. Niezależnie od tego, jak potężną postacią jest Aloy – która wpadła w „kłopoty” między grami, co wyjaśnia utratę całej swojej zaawansowanej broni i pancerza mocy – dinozaury-roboty zawsze będą tu siłą przeważającą. Jeden zły ruch może być śmiertelny dla Aloy, która zginie od ciosu najtwardszych przeciwników, takich jak gigantyczne, inspirowane mamutami Tremortusy, które zdominowały zwiastuny gry. Jedynym sposobem na ich skuteczne pokonanie jest planowanie, strategia i upewnianie się, że jesteś przygotowany, a także poruszanie się i atakowanie z jak największą ostrożnością, zanim zapanuje nieunikniony chaos. Wspaniały jest fakt, że pokonanie największych maszyn jest zawsze wyzwaniem; w grze występuje krzywa trudności, której nigdy nie osiągniesz. Gwarantuje to jednak, że ich pokonanie zawsze jest satysfakcjonującym doświadczeniem.
Trochę komplikacji
Natomiast szkoda, że gra nie radzi sobie najlepiej z wyjaśnianiem niektórych zawiłości swoich systemów – szczególnie jeśli chodzi o różne rodzaje amunicji, opcje strzelania i sposób, w jaki najlepiej skorzystać z dość złożonego drzewka umiejętności. Nowy system Valor, który daje Aloy ogromne premie i wzmocnienia do wykorzystania w walce, które można dowolnie przełączać, jest mile widzianym dodatkiem, który zawsze zachwyca małymi wyzwalaczami przerywników filmowych. Jednak każdy, kto nie grał w oryginalną grę, może zagubić się w podsystemach uzbrojenia.
Podróżowanie
Kolejną frustracją jest mechanika wspinaczki. Przed premierą zapowiadano, że gra oferuje „swobodną wspinaczkę” bez ograniczeń co do tego, gdzie można się wspinać, ale w rzeczywistości jest ona ograniczona do ukrytych punktów chwytu, które odsłaniasz za pomocą impulsu skupienia. Nie ma spójności co do tego, gdzie i kiedy można się wspinać, a podpowiedzi przycisków do przeskakiwania z uchwytu na uchwyt są nieprecyzyjne. Przypadkowy upadek ze zbocza starego wieżowca staje się tutaj regularnym zjawiskiem, a ruch często staje się frustrujący aż do całkowitej irytacji. Z pewnością nie jest to łatka na płynność podróżowania, którą można znaleźć chociażby w Assassin’s Creed: Valhalla, a to wielka szkoda, gdy świat nieustannie zachęca do jego eksploracji.
Eksploracja
To, co zawsze działa, to satysfakcja z eksploracji. Podobnie jak we wszystkich najlepszych grach z otwartym światem, zawsze jest coś do odkrycia wokół następnego horyzontu, a niektóre obszary są zablokowane, dopóki nie zdobędziesz odpowiednich umiejętności. Zawsze istnieje subtelna zachęta do ponownego odwiedzenia wcześniejszych obszarów, aby odkryć to, co przegapiłeś, a ze względu na siłę zadań pobocznych i innych elementów narracji w grze, nie będziesz chciał przegapić żadnej rzeczy. Dodanie pływania dodaje światu większej, nomen omen, głębi, choć wiąże się z osobnym zestawem niebezpieczeństw, a kiedy wspinaczka działa, wszystko łączy się ze sobą, abyś poczuł, że możesz dotrzeć wszędzie.
Aloy
W centrum tego wszystkiego znajduje się Aloy. Nasza powracająca bohaterka jest tutaj tak samo fascynująca jak w oryginalnej grze, jeśli nie bardziej, ponieważ niektóre jej zmagania wydają się tym razem znacznie bardziej wiarygodne. W pierwszej grze była wyrzutkiem dorastającym od dziecka do młodej kobiety, próbującym dowiedzieć się, skąd pochodzi. Odkrycia dokonane przez Elisabeth Sobeck i działania starszych stają się jej siłą napędową. Teraz jest już uzbrojona w dużą wiedzę, która napędza tę historię. Oczywiście istnieje świat, który należy naprawić i wielcy źli, których należy pokonać, ale chodzi tu zarówno o naprawianie świata, jak i o to, by Aloy nauczyła się, że ludzie na Ziemi są tak samo warci ocalenia, jak sama planeta. Podróż, jaką odbywa jest niezapomniana.
Ludzie
W rezultacie otrzymujemy niezwykły zestaw postaci, i który uzupełniają przygody, które przeżyliśmy po drodze do uratowania świata. Są one tak fascynujące, że możesz czuć się zmuszony do unikania głównej historii w obawie, że wszystko skończy się zbyt szybko. Uwielbiam też bardziej subtelne wydarzenia, takie jak sposób, w jaki mieszkańcy Zakazanego Zachodu reagują na zmiany w obecności Aloy. Znana początkowo pod wieloma imionami w całej krainie, takimi jak Red, Savior of Meridian i ognistowłosa, w końcu zauważysz, że jej naleganie, by nazywać ją „po prostu Aloy”, zaczyna odnosić skutek. To świat, w którym chce się spędzać czas i podobnie jak Aloy, chce się go chronić za wszelką cenę.
Świat
A czy wspomniałem już, że jest też absolutnie oszałamiający? Różnorodność, którą tu znajdziesz, sprawi, że często będziecie chcieli sięgać po przycisk zrzutu ekranu. Neonowe światła Las Vegas, usychające szczątki San Francisco, ostrzegawczy blask robota szukającego cię w podwodnych trzcinach – gra wygląda i wspaniale i takie też niesie ze sobą odczucia.
To, co osiągnęło Guerrilla Games, jest po prostu fenomenalne. Fabuła, rozgrywka, mechanika i sam świat są już ulepszone w stosunku do oryginalnej gry – co samo w sobie jest wyczynem. Jedynie wspinaczka, jak na ironię, jest jedyną rzeczą, która naprawdę sprawia, że nie można gry nazwać prawdziwą doskonałością, ale to za mało aby najnowsza historia Aloy pozostała bez wysokiej oceny.
Ocena: 8,5/10
Zalety
|
Wady
|
